Przepraszam, że wstawiam ten post trochę później niż zwykle, ale wiadomo, święta
należy spędzić przede wszystkim z bliskimi, a nie przy komputerze.
Ale już jestem, i jak zwykle chciał bym podziękować każdej osobie, która choć
na chwilę zatrzymała się na moim blogu, i zastanowiła głębiej nad sensem słów,
które zostały zawarte w mojej wypowiedzi, w moich wierszach.
To dla mnie wiele znaczy, ponieważ ja robię to przede wszystkim, aby ludzie
znowu uruchomili serce i duszę, i przez chwilę pomyśleli nad głębszym sensem
naszego ludzkiego życia, żeby choć na chwilę zatrzymali się w tym biegu w którym żyją.
Dzisiejszy wiersz jest jednym z takich właśnie, nad którego sensem trzeba się dłużej zastanowić, spojrzeć z innej strony na to rozświetlone blaskiem księżyca nocne niebo
"Blask nocy"
Gdy mrok ogarnia obłoki,
a ciemnościami ziemię
bezkresną przykrywa,
Ty, jasnością swą
usypiasz dzikie ptaki
Ręką swą gładzisz
zielone liście, blaskiem
wysokie drzewa pokrywając
Złote oceany mchu
pokrywasz gęstą
rosą nieskończonych
łez nieba
Watahy wilcząt
prowadzisz przez nieskończone
lasy, drogę dzikim
oczom zwracając
A ludziom, czasem
jasnym spojrzeniem
zwracasz utraconą duszę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz